Mówi się, że zło jest głośne, a dobro ciche. I to pewnie prawda – do robienia dobra wiele nie potrzeba. Jednak, czy rozgłos, szum medialny, a mówiąc konkretniej zasięg – nie jest potrzebny by robić dobro na wielką skalę? To będzie wpis o tym dlaczego ludzie dobrzy powinni mieć parcie na szkło. Jeśli się z tą tezą nie zgadzasz – przeczytaj.
Dylemat?
Najczęściej, gdy mówimy o kimś, że ma parcie na szkło, mówimy to w kontekście negatywnym. No i nie bez racji, atencjonizm to bardzo śmiesznawa przypadłość, zresztą już w czasach Herostratesa. Stawiam jednak tezę, że mówimy tak za często i wylewamy dziecko z kąpielą.
Nieświadomie twierdzimy, że wezwanie bądźcie cisi i pokornego serca wyklucza się z idźcie na cały świat i głoście Ewangelię 🙂 A przecież tak nie jest. Gdybyśmy z obawy przed byciem zbyt głośnym mieli nie głosić światu Ewangelii, gdybyśmy z obawy przed chciwością nie chcieli zarabiać pieniędzy, by móc je inwestować w dobre dzieła, gdybyśmy wreszcie z obawy o własną cnotę nie żenili się… robilibyśmy komedię ze Słowa Bożego 🙂 Mimo to, wielu tak robi – myląc brak rozumu z pobożnością.
Swoją drogą więcej o tym zjawisku pisałem w ebooku:
Przykład 1: Rozgłos przy fundraisingu
Zwróćmy uwagę, że gdyby nie rozgłos, akcje zbiórkowe na dobre cele, nie miałyby szans powodzenia. Nie żyjemy w czasach bogatych fundatorów, których stać było na stawianie szpitali, tylko w erze mikropłatności. Jeśli Twoja zbiórka nie ma zasięgu, to nie masz szansy na to, by zebrać środki. A im większa zbiórka, tym większy zasięg trzeba zdobyć, a im większy zasięg trzeba zdobyć, tym… większe parcie na szkło trzeba mieć 🙂 Sorry.
Przykład 2: Rozgłos celebrycki
Rząd dusz mają dziś celebryci. Muzycy, aktorzy, prostytutki, sportowcy i kto tam jeszcze. Trzęsą fejsbukami, tiktokami, instagramami, jutubami, całym tym ekosystemem, który bardzo trafnie Maciek Koper parę lat temu nazwał cyfrowym kontynentem, do czego jeszcze nawiążę. Jeśli Jan Paweł II wzywał kiedyś do wychodzenia na współczesne areopagi, to dziś oznacza to właśnie te platformy. Gdzie są ci wszyscy inspirujący katolicy, czy chociaż chrześcijanie, czy chociaż konserwatyści, którzy robią epickie rzeczy w swoich branżach, rodzinach, wiodą pasjonujące życie… i dzięki temu przykuwają wzrok? W Polsce nie za wielu. Z wielu powodów chciałem zwrócić uwagę na jeden, na który każdy z nas ma wpływ. Brak wsparcia.
Gdy tylko dostrzegą, że to może być drogą do głoszenia Dobrej Nowiny i zaczną świadomie budować zasięg, dbać o rozgłos, ich otoczenie stwierdza, że mają parcie na szkło i przestaje pomagać 🙂 Czasem nawet nie do końca świadomie, odruchowo. Nie wiem, czy to polska specyfika, ale bardzo możliwe, że tak.
Sąsiad zaczyna coś nowego? Oho, chyba cienko z kasą u niego.
Kolega ze wspólnoty zaczyna prowadzić bloga? Oho, myśli, że będzie drugim Szustakiem.
I tak dalej 🙂 Jak powinno być? Pisałem o tym w tym wpisie:
Co powiedzą ludzie?
Nie ma się co dziwić, że wielu chowa śmiałe marzenia tego typu między plany osiedlenia Marsa, albo wynalezienia perpetuum mobile. Tymczasem – przypominam zasadę, którą sam się kieruję – nie jest istotne to, co ludzie o nas myślą, a to co Stwórca o nas pomyśli na Sądzie Ostatecznym. A ludzie… no cóż. Są po to, by wygładzać nasze wady, ale biada wygładzaczom 🙂
Wada za parawanem cnoty
Zjawisko, które opisuję, to kolejne zjawisko polegające na tym, że wada przywdziewa szatki cnoty. Nie wiem jak Wy, ale ja w takich sytuacjach jak opisana wyżej – czyli brak chęci wyjścia szerzej ze swoim apostolstwem – widzę raczej małoduszność i brak męstwa, niż pokorę. Jak twierdzą klasycy ascetyki – wady zawsze lubią się prezentować jako cnoty 🙂 Jednak to po owocach poznajemy drzewo, nie po deklaracjach.
Jeśli ktoś jest tak cichy i pokornego serca, by nikomu się nie narazić głoszeniem Ewangelii… albo jest totalnym dziadem w swojej branży, przez co nikt nie zwraca na niego uwagi i nie słyszy co ów jegomość mówi o wierze… to to nie jest objaw pokory, tylko duchowego lenistwa. Amen.
Generatory prestiżu
Wiele lat temu na blogspotowej wersji mojego bloga (kto używa Googla, ten wygugla) postawiłem tezę, że konserwatystom brakuje w Polsce generatorów prestiżu. Instytucji i osób powszechnie szanowanych, które odpryskami własnego prestiżu mogą obdzielać innych, kierując ich uwagę na to, co dla konserwy ważne. Nadawanie tytułów, wyłanianie zwycięzców konkursów, zapraszanie do wywiadów, etc. – to wszystko kilkanaście lat temu w zasadzie nie istniało i jestem pod wrażeniem widząc jak wiele się zmieniło od 2007, albo 2008 r., gdy tę tezę stawiałem. Ba, sam miałem okazję niektóre te procesy akcelerować.
Jednak wciąż jesteśmy w tyle, a już na pewno w obszarze lajfstajlu, w którym brylują celebryci. Nadgoniliśmy 20 lat zapóźnienia w dziedzinie mediów, nauki, etc. ale w międzyczasie świat odjechał i pojawiły się nowe rejony, które zagospodarowuje piekło i jego słudzy, że tak poetycko powiem 🙂
Cyfrowy kontynent
Wróćmy na moment do cyfrowego kontynentu, o którym Maciek Koper mówił w wykładzie z 2016 roku:
Dziś jest tak, że młode pokolenie wiedzę o świecie czerpie z internetu. I to nawet nie z internetu w ogóle, ale z konkretnych miejsc. Skąd? Facebook, tiktok i… YouTube. Tak, ten ostatni serwis, który zgredy traktują jak darmowy serwer na filmy z wesela, jest tak naprawdę drugą po Google największą wyszukiwarką na świecie. Nie wiesz jak wkręcić śrubkę? Na YT masz tutorial. Szukasz materiałów do pracy domowej? Cyk, masz filmik na ten temat.
Co YouTube mówi na tematy istotne dla konserwatystów? Lepiej nie sprawdzaj, bo dostaniesz zawału.
Ale sama aktywność twórców nie wystarczy. Aktywni muszą być także widzowie. Musimy mieć świadomość, że nasze lajki, nasze komentarze, subskrypcje, etc.:
- nie tylko są informacją zwrotną dla twórcy, że to co robi jest ważne,
- nie tylko zwiększają jego zasięgi organiczne (dzięki temu wydaje mniej pieniędzy na reklamę),
- ale także stanowią społeczny dowód słuszności.
To ostatnie jest szczególnie ważne. Opowiadał mi znajomy katecheta, że gdy próbuje swoim uczniom suflować mądrych twórców YT, zawsze pada argument: Proszę Pana, ale to jakaś lipa, facet nie może mieć racji, ma za mało subskrypcji, to jakiś marginalny oszołom. I nie mów mi, że sam tak nie rozumujesz 🙂
Pomożesz?
Jeśli jakoś trafiłeś na ten tekst i zastanawiasz się kim jest autor, bo chciałbyś mu polać wódki, to mam dwie prośby:
- zacznij mnie śledzić w moich kanałach społecznościowych,
- napisz w komentarzu do tego wpisu kogo Twoim zdaniem warto śledzić.
Mnie znajdziesz na przykład tutaj:
- YT: www.youtube.com/c/maciejgnyszka;
- Instagram: https://www.instagram.com/maciejgnyszka/
- Twitter: https://twitter.com/MaciejGnyszka
- Facebook: https://www.facebook.com/MaciejGnyszkaPL/
- TikTok: https://www.tiktok.com/@maciejgnyszka
Post Scriptum
Jedna uwaga na koniec. Jeśli zauważysz, że Twoje parcie na szkło sprawia, że nie masz czasu na modlitwę, medytację i częściej myślisz o swoim zasięgu, niż zbawieniu, to rozejrzyj się za grabiami. Połóż je przed sobą i zrób krok naprzód. Gdy przestanie boleć, przeproś Pana Boga za to, że mylisz narzędzie z celem, a jeśli nie pomoże – pojedź na rekolekcje. Ochłoń tam. Gdy wrócisz, z oczyszczoną intencją bierz się dalej za robotę.
Post Post Scriptum
Jeśli doszedłeś do końca wpisu i pomyślałeś sobie pod koniec, gdy wymieniłem swoje kanały społecznościowe coś w stylu: Ale koleś ma parcie na szkło, to… ekhm… dobra, już nic.